در شماره 5 دوره جدید مجله ایران فردا که 15 مهر 93 در آمده، مطلب مشترک من و یکی از دوستان چاپ شده با عنوان آموزش و پرورش و گفتمان خصوصی سازی، متاسفانه چندین پاراگراف اصلی که بار تحلیلی متن روی آنها سوار بوده در صفحه بندی خذف شده و مطلب انسجام تحلیلی اش رو از دست داده، در اینجا متن کامل رو آوردم و بخش افتاده رو مشخص کردم.

 

آموزش و پرورش و گفتمان خصوصی‌سازی

صالح اولاد دمشقیه، سایرا رفیعی

خصوصی‌سازی یکی داغ‌ترین بحث‌های آموزش و پرورش است. در حال حاضر در حدود ۱۰ درصد دانش‌آموزان در مدارس غیردولتی، نمونه دولتی و تیزهوشان در حال تحصیلند که ویژگی اصلی آن‌ها دریافت شهریه است . خصوصی‌سازی بارها به‌عنوان راه حل مشکلات آموزش و پرورش از سوی مقامات مختلف مطرح شده است.

اجاره مدارس به معلمان، هیات امنایی کردن مدارس تحت عنوان جلب مشارکت والدین در اداره مدارس، کوپنی کردن آموزش و پرورش، گسترش ۹۶ درصدی مدارس تیزهوشان و تبدیل گسترده مدارس دولتی به نمونه دولتی به‌ویژه از سال 87 که عمدتا ثبت نام در آن‌ها صرفا با پرداخت شهریه ممکن است و درنهایت واگذاری مدرسه‌ها به بخش خصوصی از جمله راه‌کارهایی بوده‌اند که در طی سال‌های گذشته از سوی دولت‌ها مطرح شده‌اند. برخی از این راه‌کارها اجرا شده و برخی دیگر به‌سبب واکنش‌ها به تصویب مجلس نرسیده‌اند. در نهایت به‌رغم وجود چنین اراده‌ای برای توسعه خصوصی‌سازی، مخالفت‌های جدی و نیز وجود موانع عملی تحقق این اراده را با مشکل مواجه کرده است و همان‌طور که گفته شد، مدارس خاص فقط 10 درصد دانش‌آموزان را پوشش می‌دهند.

باید پرسید خصوصی‌سازی در پاسخ به چه مشکلاتی طرح می‌شود؟ نظام مدیریتی و اجرایی کشور مهم‌ترین مسائل نظام آموزش و پرورش را چگونه صورت‌بندی می‌کند؟ مسئله‌ای که مجموعه این راهکارها برای حل آن تهیه شده‌اند چیست؟